Oorspronkelijke publicatie: 22 mei 2018
Update 2025: Gose bleek uiteindelijk geen blijvertje, maar een voorbijganger in een zich snel ontwikkelend bierlandschap. De bierstijl leeft voort als een voetnoot in de craftbierrevolutie — gewaardeerd om zijn experimentele karakter, maar nooit omarmd door het grote publiek. Ik schreef als kop: Gose is here to stay! Een constaering die voorbarig bleek.
Een stijl die even opkwam
Gose – wie had er een paar jaar geleden van gehoord? Natuurlijk, het is nog steeds geen bier voor de massa, maar toen Brand in 2018 deze stijl koos voor de jaarlijkse thuisbrouwwedstrijd, was dat een teken van verandering. Het was voor het eerst dat een grote Nederlandse brouwerij een Gose als wedstrijdstijl presenteerde. De winnaar mocht zijn of haar bier samen met de meesterbrouwers van Brand in Wijlre brouwen, waarna het tijdelijk verkrijgbaar was als limited edition.
“Een complex bier om te brouwen: fris, toegankelijk, met fruitig hopkarakter, milde zurigheid en een laag alcoholpercentage,” aldus Anouk Litjens, biersommelier bij Brand. “De frisse smaak maakt het een perfect voorjaarsbier.”
Van Goslar tot Leipzig
De oorsprong van Gose ligt in Goslar, een Duitse stad waar het bier zijn naam dankt aan de rivier de Gose. De stijl werd later vooral populair in Leipzig, waar het bekendstond om zijn karakteristieke ziltige en lichtzure smaak.
Het bier bestond voor meer dan de helft uit tarwemout en werd in de 19e eeuw vergist met een combinatie van bovengist en melkzuurbacteriën. Die bacteriën gaven Gose zijn verfrissende, lichtzure karakter – iets tussen witbier en Berliner Weisse, maar dan met een vleugje zout.
Na de Tweede Wereldoorlog verdween de stijl vrijwel volledig, tot in de jaren tachtig enkele brouwers in Leipzig en Berlijn het weer oppakten. Vandaag de dag zijn er nog maar een handvol Duitse brouwerijen die een traditionele Gose produceren.
Revival in Amerika en Nederland
In de jaren 2010 dook Gose opnieuw op, dankzij Amerikaanse craftbrouwers die graag experimenteerden met historische bierstijlen. Ze voegden culinaire zouten toe en gebruikten uiteenlopende fruitsoorten en kruiden.
De stijl waaide daarna over naar Nederland. Oedipus Brewing introduceerde Swingers, Jopen brouwde Coastal Gose, en ook kleinere brouwerijen zoals Stapzwan experimenteerden met de stijl.
Zelfs Albert Heijn had korte tijd een Amerikaanse Gose van Anderson Valley in het schap. Daarmee leek Gose even een trend te worden — een speelse, zomerse stijl met een vleugje zee.
De smaak van zout en zuren
De smaak van Gose werd vaak omschreven als een kruising tussen witbier en Berliner Weisse, met een vleugje zout. Niet iedereen kon dat waarderen. De Amerikaanse website Thrillist grapte destijds dat Gose koud smaakte naar “koud zweet” en warm naar “warm zweet”. Toch waren er liefhebbers die juist dat verfrissende, atypische profiel omarmden.
Een voorbijganger met betekenis
In 2018 leek het erop dat Gose een blijvende plaats zou krijgen in het Nederlandse bierlandschap. In 2025 weten we: het liep anders. De stijl verdween weer naar de achtergrond, ingehaald door trends als Cold IPA, New England IPA en Fruited Sours. Toch was de opleving van Gose belangrijk: het liet zien dat Nederlandse brouwers openstonden voor historische experimenten en smaken die buiten de comfortzone lagen.
Key phrase:
Meta description:
Tags:
