Update 2025
De Vlaamsche Reus is in 2024 verkocht aan Sasja Masovic en Michel Henken. Zij hebben het café verbouwd en er een keuken aan toegevoegd, waarmee een nieuw hoofdstuk begint voor dit iconische Wageningse biercafé. Dit artikel is een portret van Carel Oomes, een icoon in de Nederlandse bierwereld.
Gepubliceerd op: 14 april 2023
Op 1 januari 2024 bestaat Alliantie van Biertapperijen-café De Vlaamsche Reus in Wageningen veertig jaar. Maar oprichter en eigenaar Carel Oomes hoopt dat jubileum niet meer mee te maken, althans niet als eigenaar. Hij is toe aan zijn pensioen en de zaak staat te koop.
Een begrip onder bierliefhebbers
De Vlaamsche Reus is al decennialang een begrip onder Nederlandse bierliefhebbers. Een echt biercafé met focus op Vlaamse bieren, gastheerschap en rust — een plek waar je nog gewoon een gesprek kunt voeren.
Carel Oomes had aanvankelijk een heel andere toekomst voor ogen. Hij studeerde biologie aan de Universiteit van Wageningen, maar begin jaren tachtig werd hij slachtoffer van zinloos geweld. “Uit het niets werd ik in elkaar geslagen waardoor ik heel lang niet kon lezen. Dat betekende het einde van mijn studie.”
Frietje eten, café kopen
“Ik werkte als student al in de horeca maar moest dus gaan nadenken over mijn toekomst. Toen ik op een dag een frietje zat te eten in een Wageningse snackbar en met de eigenaar in gesprek raakte, bleek hij ook nog een kroeg te hebben. Dat was letterlijk om de hoek. Toen hij vertelde dat hij eigenlijk niet wist wat hij ermee moest, zei ik: ‘Ik wil hem wel kopen.’
En zo was de deal gesloten. Althans mondeling. Ik liep meteen naar de bank om geld te regelen en daar kwam ik erachter dat het zo eenvoudig niet was. Maar de medewerker van de bank vond dat ik een sympathiek verhaal had en uiteindelijk is het goed gekomen. Dat was in december 1983. Op 1 januari 1984 opende ik café De Vlaamsche Reus, en vanaf 1987 runde ik de zaak samen met mijn vrouw Conny.”
Lange dagen achter de bar
Al bijna veertig jaar maken Carel en Conny lange dagen. “Rond het middaguur starten we op en om drie uur gaan we open. Rond middernacht, vaak nog later, sluiten we af. Na al die jaren vind ik het wel mooi geweest en wil ik tijd hebben voor mijn hobby’s.”
Oomes was vanaf de oprichting lid van de Alliantie van Biertapperijen (ABT), het samenwerkingsverband van biercafés met een brede kaart en veel kennis over bier.
Vlaamse inspiratie
De naam van het café is geen toeval. “Ik kom uit Breda en we gingen heel vaak met mijn ouders naar België. Daar dronk ik mijn eerste Belgische bier: een Westmalle Dubbel. Thuis hadden we ook wel Piedboeuf tafelbier. Zo kreeg ik een band met Vlaanderen. Ik wilde met mijn café bovendien een reus worden in Vlaamse bieren.”
Bierselectie met visie
De Wageningse horecaondernemer hanteert een eigen aanpak bij het samenstellen van de bierkaart. “We hebben hier uiteraard de vaste Vlaamse bieren. Verder kijken we naar diverse brouwerijen en als we denken dat een brouwerij mooie bieren brouwt, koop ik een groot deel van hun assortiment in. Ik vind dat mijn gasten een brouwerij niet mogen beoordelen op één bier.
Stel dat je nou net dat ene bier niet lekker vindt. Daarom hebben we altijd meerdere bieren van een brouwerij, soms wel zes of zeven. Die staan tijdelijk op de kaart. Als een bier echt in de smaak valt, blijft het. Daarna gaan we weer naar de volgende brouwerij.”
Geen verzamelaar
Oomes en zijn vrouw selecteren dus bewust. “Het gaat mij er niet om zoveel mogelijk verschillende bieren op de kaart te hebben, want ik ben geen verzamelaar. Mensen die eerst op Untappd kijken of ze een bier al hebben gedronken, en dan pas bestellen – daar heb ik echt niets mee.”
Tijdens de coronaperiode verloor De Vlaamsche Reus ervaren personeel en dus ook opgebouwde bierkennis. “We werken nu met studenten, maar die leren gelukkig snel. En ik ben altijd in de buurt, dus ze kunnen direct vragen stellen.”
Gemoedelijke sfeer
De Vlaamsche Reus staat bekend om zijn rustige, gemoedelijke sfeer. “We hebben nooit harde muziek aanstaan. Mijn gasten moeten hier tot rust kunnen komen. We draaien meestal hele cd’s, met per zone afzonderlijk regelbaar volume, zodat je nog rustige plekken in het café hebt.”
Gasten die alleen binnenkomen, zitten zelden lang alleen. “Mensen met elkaar in contact brengen vind ik het mooiste van de horeca,” zegt Oomes. “Als ik aanvoel dat twee mensen een klik hebben, breng ik ze met elkaar in gesprek. Zo ontstaan er vriendschappen.”
Generaties aan de bar
Het publiek is divers. “Het is een mix van heel Wageningen: studenten, ouderen, jongeren – gewoon een doorsnee van de stad. Sommige gasten komen hier al zo lang dat ze nu met hun kinderen of zelfs kleinkinderen komen.”
Kleine keuken, grote smaken
Een echte keuken is er niet, hooguit een microkeuken van twee vierkante meter. “We serveren kaas, worst en olijven – allemaal West-Vlaamse kazen, voorgeportioneerd en vacuüm verpakt. Afhankelijk van het bier kijken we welke kaas er het beste bij past.”
Tijd voor pensioen
Na bijna vier decennia is het genoeg geweest. “Met mijn 68 jaar vind ik het mooi geweest. Het werken in de horeca wordt te vermoeiend. We hopen dat een nieuwe eigenaar het café voortzet. Al denk ik dat het verstandig is om de zaak iets te veranderen en er een eigen uitstraling aan te geven. De manier waarop Conny en ik het hebben gedaan, is moeilijk te kopiëren. Onze persoonlijke betrokkenheid was altijd bepalend.”
